Du vår med ljose dagar

Dette er ein kommentar. Kommentaren gir uttrykk for skribenten si meining.

Artikkelen har stått på trykk i Kondis nr. 2– 2024

For det er ikkje berre våren i seg sjølv som gjer meg glad. Den er rett nok årstid på sitt aller beste, med fuglesong og bekkeklunk, hestehov som tittar fram og stadig fleire isfrie stiar langs fjorden og i marka.

Men like viktig er gleda over at det ligg ein lang og vonleg varm sommar og ventar. Å ha det bra no og samtidig ha tru på at det kjem noko minst like bra etterpå, gir ei slags dobbel glede – notid og forventing om ei fin framtid baka inn i kvarandre.

Framtidstru

Isolert og reint statistisk sett kan våren og hausten vera omtrent like fine. Sola står like høgt på himmelen. Sol og regn og snø kan komma om kvarandre i begge overgangane. Fargane og den klåre, friske haustlufta veg fort opp for både blåveis og vårleg fuglesong.

Men medan våren for meg er full av framtidstru, er det noko vemodig over hausten. Eg kan glede meg til snøen og skisesongen, men vegen dit er gjerne både mørk og blaut. Det krev store dosar mentalt sjølvsnakk til for å få meg oppløfta til sinns over tanken på at eg skal inn i den mørke og kalde årstida. Å glede seg til sommaren kjem heilt av seg sjølv.

Kan hende er vi genetisk laga slik at vi blir dregne mot ljoset og dei varme kveldane? Mot utsikta til kortbuksespring og svalande bad, mot lange vandringar og det å kunna setje oss ned og kjenne at solskin mot kroppen gjer oss godt. At det ikkje berre er D-vitamina vi får på kjøpet, men noko meir og større – ei slags samkjensle med kvarandre, naturen, universet.

Fylt med takk

Og så er det likevel ikkje til å underslå at for ein som har opplevd så mange vårar som det eg har gjort, så har eg færre att enn dei eg har fått. Slik sett er heller ikkje våren – trass i sin symbolrike optimisme – heilt fri for vemod. Også det gode har ein ende. Ein vår vil bli den siste.

Men i staden for å late tanken på at vi lever på lånt tid øydeleggje, så trur eg det er mogleg å la den fylle oss med takk – for dei vårane vi får, enten dei blir få eller mange. Dei er alle ei gåve – ikkje noko vi har krav på.

Og for meg er våren ei tid det er lett å vera takknemleg. Gleda over det eg har er større enn frykta for å miste det. Ja, det er mest så eg kan springe av garde, kjenne meg fri og vera til stades i augeblinken med heile meg. Som i ein draum der alt det fine er på plass.

Eg trur ikkje det er utan grunn at det finst så mange flotte vårdikt. For det er noko heilt eige når det livnar i lundar og lauvast i li. Og kven kjenner det ikkje sitre i både kropp og sjel når Henning Sommero syng Hans Hyldbakk sitt vakre Vårsøg-dikt:

Vårsøg

No skin det sol e høgste Svealiå
No blir det vår, det kjenne e så vel
Det søng så tongt kring alla dalasiå
og synnåvinn han kjem å gjer me sel

Når sommar′n kjem, da bli det fint e fjellå
da ska e dit å hør kår bekkjinn søng
og kliv te topps e brattast berjestellå
og vea gras og tort og tågberløng

E kjenne lokt tå gras kring alle haua
og sola skin og bjøllåin kleng så kløkt
og tjønninn legg så blank der e ska laua
me berg ekreng, der e kainn sol me trøkt

Å du, å du, kår sårt og selt e stoinna
når sola skin frå kvite høgdå ne
Da væt e vår'n han e kje lenger oinna
at e får levva slik ein sommar te

Da væt e vesst at bekkjinn legg og venta
poinn kalle isa me så sval ein drekk
Når hausten kjem og sistkveldskløva henta
da ska e takk for sommar′n så e fekk